گلادیاتور مشهدی و مهندس متالوژی
شهرآرا آنلاین - نجمه موسوی کاهانی- بسیاری از انسان‌ها برای داشتن ظاهر یک قهرمان، در پی تکامل جسم و پرورش اندام خود هستند اما پهلوانی باید در مرام آدم باشد. تعداد ورزشکارانی که در کنار جسم به تعالی روح خود می‌پردازند، زیاد نیست اما جواد قدیری شهروند محله هنرستان و قهرمان کیک‌بوکسینگ کشور و دنیا موفق شده است علاوه‌بر جسم، ذهن و روح خود را تحت کنترل درآورده و به دنبال روح‌پروری باشد. او که در سال1360 در مشهد به دنیا آمده است از سال 74 ورزش را به‌طور رسمی آغاز کرده و با کسب قهرمانی‌های فراوان از رکوردداران این ورزش محسوب می‌شود.
پیشینه رزمی
جواد قدیری که بیش از 210مبارزه را به‌عنوان یک رکورد خاص در کارنامه خود دارد، معتقد است: «اول باید بدانیم ورزش‌های رزمی چیست و داستان شکل‌گیری آن بعد از انقلاب در کشور ما به چه صورت بوده است.» سال70 بود که انجام ورزش‌های رزمی در ایران آزاد شد و همان سال قدیری هم پا به این عرصه گذاشت تا جزو نخستین ورزشکارانی باشد که آب دیده این ورزش می‌شود. می‌گوید:« آن زمان ورزش‌های رزمی به چند رشته خاص محدود می‌شد. کونگ‌فو و ووشو که تقریبا هم‌راستا بودند و بوکس و کاراته که من کونگ‌فو را انتخاب کردم.»
در آن‌زمان برگزاری مسابقات هم با الان تفاوت داشت. باید یک‌سال منتظر می‌شدند تا مسابقه‌ای برگزار شود و بتوانند خودشان را بیازمایند. آن‌قدر تعداد مسابقات کم بود که دیگر «نمی‌توانم و آماده نیستم» معنی نداشت. البته همین امر باعث می‌شد که مسابقات در سطح بالایی باشد به گونه‌ای که سطح مسابقات استانی حتی از مسابقات کشوری الان بالاتر بود.
در سیستم تربیتی پدرم اجبار وجود نداشت
قدیری بخش زیادی از موفقیت‌هایش را مدیون خانواده می‌داند. او با اعتماد به نفسی که منشأ آن را روش تربیتی پدر می‌داند، بیان می‌کند: «آن‌ها به تربیت خودشان اعتماد داشتند و هیچ‌گاه برای تصمیمات من نظر نمی‌دادند.
در سیستم تربیتی پدرم اجبار وجود نداشت، مانند دیگر خانواده‌ها مرا مجبور به درس خواندن نمی‌کردند اما با ترفندهای خاص خودشان به‌طور غیرمستقیم به من می‌گفتند که اگر به تحصیل اهمیت ندهم در آینده موفق نخواهم شد. آن زمان بیشتر ورزشکاران سواد کمی داشتند و اینکه من در کنار ورزش درس هم می‌خواندم، برای همه عجیب بود. اکنون من ورزشکاری هستم که با وجود بیشترین آمار قهرمانی، کارشناسی متالوژی هم دارم.»
فرزندم باید مسئولیت‌پذیر باشد
او تنها پسر خانواده قدیری است و3خواهر کوچک‌تر دارد. 5سال است که ازدواج کرده و چشم انتظار ورود پسرش به این دنیای پرفراز و نشیب است. در ضمن صحبت‌هایش چندین بار تأکید می‌کند که حتما روش تربیتی پدرش را برمی‌گزیند. دوست ندارد فرزندش مانند خیلی از بچه‌های امروزی لوس تربیت شود و معتقد است والدینی که این شیوه را دارند در اصل به بچه‌هایشان لطف نمی‌کنند. او می‌گوید: «مانند پدرم که از همان دوران کودکی مرا مسئولیت‌پذیر پرورش داد، به والدین شاگردانم می‌گویم که فرزند خود را محکم و مستقل تربیت کنند.»
او بهترین اتفاق زندگی خود را آشنایی با همسرش دانسته و بهترین دوستش را نیز همسرش می‌داند و تأکید می‌کند: «اگر ازدواج‌ها با دقت نظر انجام شود زندگی مشترک باعث پیشرفت بیشتر افراد می‌شود.»
به دنبال بهترین‌ها هستم
قدیری به رسم پهلوانی در ابتدای صحبت‌هایش از استاد خود یاد می‌کند. او «قربان اعظمی» را یکی از دو قطب برتر خراسان می‌داند و می‌گوید:« با روحیه برتری‌طلبی که در وجود خودم سراغ داشتم و به کسب قهرمانی فکر می‌کردم، از همان ابتدا کلاسی رفتم که مربی بسیار قوی‌ای داشت.»
آن زمان کونگ فوی خراسان دو قطب بیشتر نداشت که آقای قربان اعظمی یکی از آن‌ها و از بهترین‌های کشور بود. قدیری می‌گوید:«در آن زمان 15سال بیشتر نداشتم و بسیار ساکت و گوشه‌گیر بودم.
به همین دلیل به من فرصتی داده نمی‌شد تا در مبارزه‌ها شرکت کنم. یک روز که خودم از مربی خواستم تا در مبارزه شرکت کنم، با توجه به شناختی که در تمرینات از من داشت، قبول کرد و من به میدان رفتم. در همان سال در مسابقات بزرگسالان شرکت کردم و در اولین بازی خود دست حریف را از مفصل خارج کردم و بسیار قوی ظاهر شدم. البته این حرکت غیرعمد بود ولی منجر به برد من شد.
این برد برای من انگیزه‌بخش بود و توانستم خودم را هم به دیگران و هم به خودم ثابت کنم. اکنون که تعداد قهرمانی‌هایم از حساب و کتاب خارج شده‌است باز هم به همان برد شیرینم افتخار می‌کنم.»
استعدادیابی مهم‌ترین بخش ورزش حرفه‌ای
این قهرمان جهان تأکید دارد که برای شروع ورزش، در کودکی باید استعدادیابی انجام شود و فرد طبق آزمایش‌ها، براساس آناتومی بدن و روحیات درونی‌اش به سمت رشته ورزشی مورد نظر هدایت شود. او استعدادیابی را مهم‌ترین بخش زندگی هر ورزشکار می‌داند و با وجود کسب انواع قهرمانی‌ها در سطوح مختلف ملی و بین‌المللی اظهار می‌کند: «اگر در کودکی و قبل از شروع ورزش، از من آزمایش بافت می‌گرفتند، متوجه می‌شدند که به جای ورزش‌های انفجاری، در ورزش‌های استقامتی مانند دوومیدانی بسیار موفق‌تر ظاهر می‌شدم، زیرا تارهای کند انقباض من از تارهای تند انقباضم بیشتر است.»
فرمول من خودباوری است

قدیری در کنار مبارزات خود از سال85 به پرورش شاگرد هم مشغول بوده و تاکنون بیش از 500شاگرد در رشته کیک‌بوکسینگ پرورش داده است. او اعتقاد دارد که بهترین سن برای شروع ورزش رزمی سن13 و 14سال است که فرد به حداقل پختگی لازم رسیده باشد و توصیه‌های مربی را جدی بگیرد. او که فردی نکته‌سنج است و رفتار مربی‌هایش را زیر ذره‌بین قرار می‌داده است، اظهار می‌کند: «همیشه این نکته را در نظر دارم که زیر ذره‌بین شاگردانم هستم و باید اخلاق را کاملا در نظر بگیرم.»

قدیری ادامه می‌دهد: «فرمول من خودباوری است. برخلاف بعضی مربی‌ها که فکر می‌کنند همان اول باید خشونت ورزش رزمی را به رخ بکشند، من با ترفندهای روحی کمک می‌کنم تا شاگردانم با تمرکز بر روی قدرت ذهن در مبارزات خود موفق شوند.»
تمام شاگردانش قهرمان هستند زیرا از نظر روحی روی آن‌ها کار می‌کند. با آن‌ها حس رفاقت دارد و اعتماد به نفسشان را افزایش می‌دهد. اخلاق برای او در اولویت قرار دارد و در پذیرش هنرجو بسیار دقت می‌کند. می‌گوید:« اگر احساس کنم فردی اخلاق‌مدار نیست او را نمی‌پذیرم.»
لج‌بازی و کری‌خوانی کار دستم داد
او با خنده‌ای غرورآمیز از کری‌خواندن‌هایش تعریف کرده و می‌گوید: «لج‌بازی ما خراسانی‌ها معروف است و گاهی این کری‌خواندن‌ها برایمان دردسر می‌شود. در یکی از سال‌ها وقتی بچه‌های تیمم را برای مسابقات انتخابی کره جنوبی به تهران می‌بردم، با فدراسیون تماس گرفتم و گفتم «کمربندها را کنار بگذارید، ما آمده‌ایم همه را جمع کنیم». این حرف من پیامدهایی هم به دنبال داشت، به برخی از مسئولان برخورد و تمام تلاششان را کردند تا قرعه‌های سخت به ما بیفتد. هر بازی برای ما یک فینال بود ولی با تمام این سخت‌گیری‌ها بچه‌های ما با حامی مالی یک‌میلیون تومانی موفق به کسب نایب قهرمانی در رده بزرگسالان شدند و تیم اول با داشتن بازیکن‌های تیم ملی و 20میلیون تومان حامی مالی با اختلاف کمی برنده شد. من خوشحالم و افتخار می‌کنم که در این سال‌ها انواع قهرمانی‌ها را برای خودم، تیمم و شاگردانم به دست آورده‌ام.»
تیزهوشی گلادیاتور
به گفته خودش، در جامعه ورزشی، جواد قدیری را بیشتر با فکر می‌شناسند تا اینکه با قدرت بدنی شناخته شود. او که به گلادیاتور معروف است، می‌گوید: «سال86 بود که در 4وزن مختلف مبارزه کردم و با قهرمانی در چهار وزن 80، 85، 90 و بالای 90 موجب حیرت همه شدم و از آن تاریخ به بعد گلادیاتور نام گرفتم. در مسابقات ارمنستان هم وزن مرا به جای 75 کیلو، 10کیلو بیشتر رد کرده بودند. به خوبی به یاد می‌آورم که یک نفر غول‌آسا وارد رینگ شد. در ابتدا فکر کردم حریف وزن بالاتر است اما دیدم که حریف من است. با اینکه خیلی جاخورده بودم وقتی دیدم زورم به حریف نمی‌رسد از ترفندهای ذهنی استفاده کردم. با چالاکی و استفاده از سیستم هوشمندانه کاری کردم که دست طرف تا آخر بازی به من نرسد و برنده شدم.»
آن‌ها که او را می‌شناسند می‌گویند که استاد نوآوری است. در زمان مبارزات با بررسی کردن فضا و محیط، حریف را از طریق ذهن مغلوب می‌کند. می‌گوید:«تا قبل از ورود به رینگ به مبارزه فکر نمی‌کردم و هیچ وقت دچار استرس نمی‌شدم. از ترفندهای من این بود که طناب‌های رینگ را بررسی می‌کردم تا میزان کشسانی را متوجه شوم. یا اینکه با پا، کف رینگ را لمس کرده و قسمت‌های گودی را پیدا می‌کردم و با چالاکی حریف را به آنجا می‌کشاندم.»
دوست دارم اطلاعاتم را در اختیار دیگران بگذارم
قدیری که از خوش‌فکرترین قهرمانان ایران و جزو معدود افراد تحصیل‌کرده در رشته کیک بوکسینگ است، بیان می‌کند: « من از نقطه صفر شروع کردم و هیچ اطلاعاتی نداشتم. به همین دلیل دوست دارم اطلاعاتم را در اختیار دیگران بگذارم. برای نوشتن کتابم با استادان بزرگی مشورت کردم. یکی از استادان به من گفت «باید کتابی بنویسی که عوام بفهمند و خواص بپسندند». ما دو نوع خواص در ورزش داریم؛ یکی اساتید تربیت‌بدنی در دانشگاه و گروه دوم اساتید ورزشی کشور. کتابم را به اساتید بزرگی مانند حسین اجاقی، هادی ساعی، محمد توحیدی و استاد صارمی که به اعتقاد من کارخانه بازیکن‌سازی دارند نشان دادم. با لطفی که به من داشتند وقت گذاشته و کتاب را مطالعه کردند. خوشبختانه مورد تایید همه این بزرگان بود. همچنین دکتر عطارزاده و دکتر عطری، رئیس و نایب رئیس تربیت بدنی دانشگاه فردوسی هم کتاب را تأیید کردند و پیشنهاد دادند که از مطالب روز و منابع خارجی هم استفاده کنم. برای تکمیل مطالب کتابم که به‌زودی آن را منتشر خواهم کرد، 15کتاب تخصصی سفارش دادم و مطالعات و تحقیقاتم را شروع کردم. من قوانین ورزش‌های رزمی و قوانین داوری را در این کتاب آورده‌ام چون کسی که مبارزه می‌کند اگر قوانین داوری را به‌درستی نداند نمی‌تواند امتیاز خوبی را کسب کند. روان‌شناسی ورزشی و دانستن آسیب‌های ورزشی نیز بسیار مهم است که تمام این نکات در کتابم به تفصیل وجود دارد.» او ادامه می دهد:«من در کتابم کار متخصصان تغذیه را کساد کردم و روش برنامه‌نویسی تغذیه برای هر فرد را مشخص کردم و استانداردها را گفته‌ام. با استدلال علمی ثابت کرده‌ام که مصرف مشروبات الکلی و مواد مخدر چه آسیب‌هایی دارد و چگونه فرد می‌تواند با ورزش همان حس شادابی را در وجود خود ایجاد کند.»
قدیری باور دارد که تا زشتی مسئله‌ای را برای افراد توضیح ندهیم نمی‌توانیم آن‌ها را قانع کنیم که در مسیر سالم قدم بردارند. وی به مضرات دوپینگ اشاره کرده و بیان می‌کند: «با جایگزینی محصولات مکمل سالم که باعث چالاکی، چابکی و افزایش سطح هورمون می‌شود ورزشکاران را راهنمایی کرده‌ام.»
مربیگری با هدف انتقال نگرش
جواد قدیری که پس از کسب انواع قهرمانی‌ها مربیگری را آغاز کرده است دلیل ورود خود به این عرصه را این‌گونه بیان می‌کند:« احساس کردم لازم است که عده‌ای تفکرات من را به دیگران انتقال دهند. برای من پرورش روح و آگاه‌سازی در اولویت است. متأسفانه جامعه ورزشی ما آگاه نیستند و نمی‌خواهند آگاهی خود را افزایش دهند.»
او در برابر عده‌ای که فکر می‌کنند برای مربی بودن باید به دروغ ادعای قهرمانی کنند، می‌گوید:« وقتی خروجی ضعیف است باعث رسوایی و بدنامی جامعه رزمی می‌شوند و با این کارشان به اعتماد جامعه خیانت می‌کنند.» قدیری معتقد است افرادی که به دنبال خودنمایی هستند نباید به رزمی ورود پیدا کنند. کسی باید وارد این رشته‌ها شود که به دنبال تعالی روح باشد.
او اضافه می‌کند: «یکی از بزرگ‌ترین ضعف‌های ما در باشگاه‌ها این است که تفکیک تمرینات انجام نمی‌شود. تمرین‌های قدرتی، سرعتی، چابکی، چالاکی، استقامتی، سرعت دید و قدرت قلبی عروقی با یکدیگر تفاوت دارد و مربی‌ها باید این مسائل را مدنظر قرار دهند.» رسالت ما میانجی‌گری و ایجاد صلح است
قدیری نگاه برخی افراد در جامعه را نسبت به رزمی‌کارها نگاهی منفی می‌داند و با اظهار تأسف از این تفکر بیان می‌کند: «متأسفانه در جامعه این حس وجود دارد که رزمی کارها انسان‌های پرخاشگری هستند اما به نظر من وقتی رزمی کار در طول روز بیش از 10ساعت مبارزه دارد، انرژی خود را تخلیه می‌کند و دیگر اهل خشونت نیست و هیچ وقت در خیابان با کسی درگیر نمی‌شود.» او ادامه می‌دهد: «گاهی پیش آمده در خیابان دیده‌ام که عده‌ای با هم درگیر شده‌اند، تنها کاری که در این مواقع انجام می‌دهم جدا کردن آن‌ها و خاتمه دادن به دعوا و درگیری است. من با نگاه کردن به افراد تشخیص می‌دهم که در مبارزه چه کسی برنده و چه کسی بازنده است.»
و بعد خاطره‌ای تعریف می‌کند:«یک بار جلو دبیرستان پسرانه چند نوجوان درگیر بودند، پس از جدا کردن آن‌ها به فردی که اصرار به دعوا داشت گفتم «تو بازنده این مبارزه هستی، کوتاه بیا و تمامش کن» ولی غروری که در وجود او بود اجازه نداد واقعیت را بپذیرد و فکر می‌کرد طرف مقابل را با خاک یکسان می‌کند. اما وقتی من از میانه میدان بیرون آمدم در یک حرکت به زمین کوبیده شد و مجبور شدم دوباره وساطت کنم و قضیه را پایان ببخشم.» خیلی وقت‌ها از دعواهای بزرگ و پرحاشیه‌ای با پادرمیانی جلوگیری کرده‌ و عقیده دارد که رسالت او در توانایی‌ای که دارد میانجی‌گری و ایجاد صلح و آرامش است.
همسرم آخر مرام و معرفت است
حانیه نسیم‌دوست، همسر جواد قدیری، در سال 1374 در رشت به دنیا آمده و 5 سال قبل با این قهرمان بزرگ پیوند زناشویی بسته است. حانیه که مانند همسرش رزمی‌کار است، می‌گوید: «پدرم از کودکی مشوق من بود و دوست داشت بتوانم از خودم دفاع کنم. از 10سالگی ورزش کاراته را آغاز کردم و در همان سن پایین از مسابقات لیگ استان شروع کردم و تا نوجوانان ادامه دادم. پس از آن به دلیل کار پدرم به انزلی رفتیم و در آنجا با مربی‌ام سرکار خانم زکاله تمریناتم را ادامه دادم و قهرمانی‌های کشوری را در آنجا کسب کردم. حدود 12سالی را مشغول کسب قهرمانی بودم که با جواد قدیری آشنا شده و زندگی مشترکمان را در مشهد آغاز کردیم.»
در نگاه اول مشخص می‌شود که بانوی صبوری در کنار این قهرمان قرار گرفته است. با لحنی آرام می‌گوید: «زندگی با یک ورزشکار صبر زیادی می‌خواهد. با اینکه خودم یک ورزشکار هستم ولی مسابقات گاه و بیگاه و تنهایی‌های طولانی مدت برایم سخت است. همسرم از صبح که مشغول کار است و غروب هم که به باشگاه می‌رود و معمولا تمریناتش تا نیمه‌های شب طول می‌کشد. اما از اول پذیرفته‌ام که می‌خواهم با یک ورزشکار زندگی کنم و با عشق این وضعیت را قبول کرده‌ام. به همین دلیل همه سختی‌ها برایم تحمل‌پذیر است.»
قرار است تا چند ماه دیگر یک خانواده سه نفره شوند. او با آرامشی سرشار از رضایت بیان می‌کند: «دوست دارم فرزندم هم مانند پدرش قهرمان باشد و چون در یک خانواده ورزشی متولد می‌شود حتما راه پدر خود را بپیماید. بعد از ازدواج، به ورزش همسرم هم علاقه‌مند شدم و در رشته کیک بوکسینگ شاگرد او هستم. با تمریناتی که در منزل به من می‌دهد موفق شدم مربیگری درجه3 کیک‌بوکسینگ را به دست آورم. البته همسرم برای پیشرفت ورزشی من از نفوذ خودش استفاده نمی‌کند و حتی برای دریافت مدرک مربیگری مرا به تهران فرستاد تا هیچ پارتی‌بازی‌ای در کار نباشد.»
حانیه ادامه می‌دهد: «همسرم مثل یک کوه پشت من ایستاده و از من حمایت می‌کند و در پیشرفت ورزشی من بسیار تأثیر داشته است. همیشه می‌گوید: «همان‌طور که ورزش من برای تو محترم است برای من هم پیشرفت تو ارزشمند است». حتی در بیشتر مواقع اگر مسابقاتمان تداخل داشته باشد من را در اولویت قرار می‌دهد. همسرم آخر مرام و معرفت است.»